نویسنده: رضا ایرانمنشعقلانیت امیدواری به عوامل زیادی بستگی دارد. عواملی مانند متعلَّق امید -چیزی که به آن امید میبندیم-؛ میزان امیدواری، شرایط، هدف و شخص امیدوار؛ احتمال به ثمر نشستن نتایج مثبت آن امیدواری و …. اساسا امید عقلانی، امید به نتیجهی مثبتی است که علیرغم نداشتن یقین به وقوع آن، چنین اتفاقی را احتمال میدهیم. حال هرچه احتمال وقوع بیشتر باشد، آن امید عقلانیتر است.در صورتیکه امید، واهی باشد، ممکن است آسیبهایی به همراه آورد که در شرایطی حتی جبران آن آسیبها هم ممکن نباشد. به عقیده من، شرط عقلانیتِ امید، آن نیست که فرد تنها و تنها، به خود یا تواناییهای خود امید داشته باشد؛ و همچنین صِرفِ اینکه امید به کسی جز خودمان بستهایم، نشانهی واهی بودن امیدمان نیست. شرط عقلانیت امید، وجود شناخت نسبی از عواملی است که در ابتدا به آن اشاره شد؛ یعنی امکانِ عُقلایی تحققِ آنچه به آن امید بستهایم. به نظر میرسد اوصاف شخصی و شرایط و اهداف هر فرد تا حدّ زیادی، در معقولیتِ امید، مدخلیت دارند و نمیتوان نسخهای واحد برای همگان تجویز کرد و همه را به امیدی واحد برانگیخت.انسان امیدواری را در نظر بگیرید که متعلَّق امید او، پدری مهربان، توانایی جسمانی، اندیشهی فعلی، نهادهای اجتماعی یا حتی لطف خداوند باشد. چقدر تضمین و اطمینان وجود دارد که مواردی از این دست، برای هر انسانی، با هر هدفی و تحت هر شرایط و به هر میزانی، ارزش امید بستن داشته باشند؟. چقدر اطمینان وجود دارد که پدر مهربانم همیشه حامی من باشد؟ دستانم همواره توانا باشند؟ اندیشهی کنونیام همچنان گرمابخش و راهافروز بماند؟ نهاد اجتماعی به وظایفش عمل کند و لطف خداوند با خواستهام همسو باشد؟فوت پدر، تصادفی ناگهانی، خواندن کتابی که هن, ...ادامه مطلب