آستان جانان

نویسنده: حمزه تزورتزسمترجم: علی اکبر خوشنوبهترین روش برای پاسخ به اینچنین سوالاتی، فهمیدن کیستی خداوند در بافت عبادت است. در اصطلاح، خداوند نهادی است که عبادات ما برای او خواهد بود؛ به عنوان حقیقتی ضروری از وجود او. قرآن بارها این حقیقت را دربارۀ خداوند برجسته می‌کند:«إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي» (طه: ۱۴)«من «الله» هستم، و معبودي جز من نيست، پس تنها مرا عبادت كن، (عبادتي خالص از هرگونه شركي)، و نماز را بخوان تا (هميشه) به ياد من باشي.»از آنجا که خداوند، به یقین، تنها نهادیست که حق عبادت ما برای اوست، پس تمامی اعمال عبادی ما تنها باید به سوی او هدایت شود.در سنت اسلام، خداوند نهادی با حداکثر کمال تلقی می‌شود. او دارای تمامی اسماء و صفات عالی در حد کمال است. برای مثال در الهیات اسلامی، خداوند به کمال دوستداری و محبت توصیف شده، یعنی محبت او کامل‌ترین نوع محبت و بالاترین عشق ممکن است، و به خاطر همین اسماء و صفات، باید خداوند را عبادت کرد. ما همیشه مردم را به خاطرمهربانی، دانش و خرد آن‌ها ستایش می‌کنیم، اما مهربانی، دانش و خرد خداوند در بالاترین حد ممکن و به صورت کمال آن است، و هیچ نقص و عیبی در آن وجود ندارد. پس خداوند شایستۀ عالی‌ترین ستایش‌هاست، و ستایش خداوند، شکلی از عبادت است. همچنین خداوند تنها کسیست که خواست‌ها و دعاهای ما صرفاً باید برای او باشد. او در بهترین حالت می‌داند چه چیز برای ما خوب است، و او تنها خوبی را برای ما می‌خواهد، بنابراین تنها او باید عبادت شود و تنها از او کمک خواسته شود. خداوند شایستۀ عبادات ماست، زیرا چیزی دربارۀ خدا هست که این حالت را نسبت به او ایجاد می‌کند. اوکسیست که کامل‌ترین اسماء و صف, ...ادامه مطلب