دل نوشته ای از خواهر مرحوممان شیما محمدیان

باغ سرشار است، لبریز از عطر بهارنارنج‌ها. بو می‌کشم، عمیق‌تر...

می‌خواهم خود را نیز در این بوها و عطرهای فریبا پراکنده سازم، محو کنم.

ای کاش پس از مرگ در عطر شکوفه‌ای ذوب شوم، آنگاه در مشام جان عزیزانم بنشینم. هر بهار به باغ بازگردم، دوباره در شکوفه‌ای کوچک پنهان شوم، دوباره مست شوم تا دوباره کسی مرا به عمق روشن روحش بکشاند، و من این گونه همراه زندگی جاری باشم.